Na twee weekjes rust het vervolg van ons reisverhaal. Zoals jullie vorige keer reeds konden lezen had onze reis onsnaar Coro gebracht, een koloniaal stadje in het Noorden van Venezuela. Ondanks het feit dat het volgens de reisboeken één van de mooiste koloniale stadjes van Venezuela is, vonden wij het eerder klein en vervallen. De stad heb je gezien op een uurtje, en buiten een aantal mooie kerkjes en pleintjes niet echt de moeite om te bezoeken. Wel interessant was het feit dat we hier de eerte Belgen van de reis tegenkwamen. Twee vrouwen die ons dirct aan G.I. Jane deden denken, en waarvan we dan ookdachten dat ze een koppel waren. Later leerden we dat ze collega`s waren en beiden in de reissector werken ( weer contactgegevens die nog nuttige kunnen zijn in de toekomst...). Na een Coro bezocht te hebben besloten we een dagje rust te hoden in de zeer mooie posada. Deze dag bestond uit voetbal en nog eens voetbal. Eerst Arsenal-Chelsea ( verdien tgewonnen door Chelsea dus Hannes zijn geluk kon niet op) en daarna Barca-Madrid. De avond werd afgesloten in de pizzeria op de hoek waar we menig polar dronken. De dag erna trokken we naar de enigste woestijn van Venezuela, juist buiten Coro,in. Na wat zoeken waar de ingang van dit natuurpark was ( volgens de reisboeken moest je hiervan in de buurt blijven voor de veiligheid) besloten we zo de zandheuvels in te trekken. Buiten de pracht van de natuur en de zonsondergang hebben we ons hier vooral geammuseerd met kunstzinnige foto`s te trekken terwijl we van heuvels liepen/ sprongen/ doken...

Hierna was de grote dag aangebroken, we vertrokken naar Curacao en zouden Bert en Ilse terug zien en later zou ook Isa erbij komen. Zoals altijd waren we vroeg uit de veren en de taxi die geregeld was door onze posada was goed op tijd. Op de luchthaven aangekomen bleek er echter een probleem te zijn. Onze vlucht naar Aruba was wel geboekt maar de transfer naar Curacao stond niet in de computer. Na wachten ( iets waar we reeds zeer goed in zin) bleek het dan toch geen probleem. Het vliegtuig waarin we vertrokken kwam rechtstreeks uit een film over de Tweede Wereldoorlog maar bracht ons wel veilig op onze bestemming. Vol spanning stapte we uit de luchthaven en daar stonden Bert en Ilse, bruingeblakert en gezond op ons te wachten. Na mekaar een aantal keren te omhelsen en het besef te laten doordringen dat we samen in Curacao waren vertrokken we naar onze slaapplaats. Bert en Ilse hadden geregeld dat we in de fitnessezaal waar Bert werkt konden overnachten. Maar op typisch antilliaanse wijze was Remy, de uitbater van de fitness, de sleutel vergeten. Remy had echter ook een oplossing in peto. We zouden in het gastenverblijf van de ouders slapen. Eigen badkamer, airco en een waakhond met de naam Killer; wat een Luxe!!! btw, de killer was niet echt zo n grote killer, als he hem de hand rijkte begon hij op zijn rug te rollen.

Wat ons het meest plezier deed was om te zien dat Bert en Ilse een volledig leven hadden opgebouwd. Waar we ook gingen bijna altijd kenden ze wel iemand, en het eiland zelf heeft geen geheimen meer voor hen. De eerste twee dagen toonde ze ons de mooiste baaien van het eiland met een ongeloofelijk Koraalrif en het landhuis waar ze een B&B in willen openen. De dag erna bezochten we een natuurpark , sprongenvan een klif van 8 meter de zee in en eindigden op een strand waarvan je denkt dat ze alleen op postkaarten bestaan. We hebben vaak tegen mekaar gezegd dat het moeilijk is om te beseffen dat we samen op de Caraïben waren, maar het was zo!!! Op dag drie kwam Isa erbij. Na een reis van meer dan 24u was Isa nogal redelijk moe, maar haar komst moest gevierd worden dus gingen we de bars van Curacao verkennen. De dagen die volgde bestonden uit lekker (maar vettig) eten, pintjes drinken en genieten van de ongelooflijke stranden van Curacao.
De 8ste moesten we al om 05u30 opstaan en bracht Bert ( Held) ons naar de luchthaven. Daar vertrokken we met hetzelfde oldtimer vliegtuig richting Colombia. En ja, ook deze keer bleek onze transfer in Aruba niet volledig in orde. Tegen 3 uur kwamen we aan in Colombia en racete we met de taxichauffaur naar de bank en dan naar de bushalte om de laatste bus naar Carthagena te nemen. Spijtig genoeg leek dit een bus te zijn die op de raarste plaatsten onderweg stopten en om de 15 min gecontroleerd werd door het leger. Hierdoor kwamen we pas om 00u aan in Cartagena ( ja, ook het reizen in het donker word sterk afgeraden maar ge leeft maar èèn keer hè).

De rest van ons reisverhaal naar Colombia, nu met ons 3, volgt later maar hier nog enkele opmerkingen bij Venezuela;
- In Merida kan je de lekkerste Hamburgers ter wereld eten, daar kan zelfs de Burger King iets van leren,
- Polar is lekker bier maar spijtig genoeg drinken de Venezolanen zelf liever light bier en dan kun debeter kraantjeswater drinken
- Paardrijden kan echt wel leuk zijn ( jaja, lach maar)
- Verkeersregels zijn er om verbroken te worden, liefst in een wagen waarvan de deuren zijn doorgeroest
- Waar lopen al die Miss-Universes rond???
- Diet heeft voor het eerst gedacht om mischien ooit te stoppen met roken
- Hannes is bijna Koffieverslaafd

Bert en Ilse; nogmaals bedankt voor de zalige tijd op Curacao, jullie tweede thuis...


Hasta Luego

PS; Nu hebben we een fotokabel maar willen de computers niet mee...