Voor we beginnen aan ons laatste verslag over Colombia willen we jullie allemaal een late prettige kerst en een gelukkig nieuwjaar toewensen, dat al jullie wensen mogen uitkomen...

Na de rustdag in Manizales was het tijd om in actie te schieten, we gingen de Nevados Del Ruiz opgaan. Dit is een vulkaan van 5325m dus we waren goed voorbereid en hadden al onze warme kleren aan. Spijtig genoeg is de vulkaan nogal toeristisch geworden. Dit werd direct duidelijk als we de andere mensen van onze groep zagen die eerder gekleed waren om aan het zwembad te gaan liggen dan naar de eeuwige sneeuw te gaan. De vulkaan beklimmem is dan ook niet echt klimmen. Je wordt met een bus afgezet op 4800m en dan stap je naar de vlagmast ( 500m) op 4930m. Een echte uitdaging was dit dus zeker niet maar daarmee zijn we wel hoger geweest dan de Mont Blanc. Op de weg terug stopten we aan thermale baden. Dat was echt genieten!

De volgende halte op onze reis was Salento. Een klein dorpje waar Dieter direct verliefd op werd en begon te plannen welke zaak hij daar kon openen. We besloten dat een goede broodjeszaak een goudmijn zou zijn, dus als Dieter niet meer terug komt weten jullie hem te vinden. Ondanks een reservatie was er geen plaats meer in het door ons gekozen hostel. Ze stuurden ons dan ook voor één nacht door naar een ander hostel waar we in een omgebouwde garage terechtkwamen. Het belangrijkste aantrekkingspunt van Salento is de Cocora Vallei ( volgens velen de mooiste vallei in Colombia, en volgens de Colombianen de mooiste vallei ter wereld). Hier kan je een ongelooflijke prachtige wandeling maken. De uitzichten zijn echt fenomenaal, en worden nog mooier door de aanwezigheid van de nationale boom ( een hoge palmboom). We waren dan ook alle drie zwaar onder de indruk van de pracht van deze vallei. De dag erna hebben we een koffieplantage bezocht. Onze gids was de eigenaar van ons Hostal en babbelde nogal graag ( en dit is nog zacht uitgedrukt). We zijn nu dus specialisten hoe koffie wordt gekweekt. ´S avonds namen we dan de nachtbus richting San Augustin. Dit betekende dat we onse kerstavond doorbrachten op de nachtbus. Gelukkig stopte de chauffeur onderweg om een danspasje te plaatsen en een pintje te drinken langs de kant van de weg. Hierna kraakten Isa en Hannes nog een flesje Aguardienté die sneller op was dan we hadden gehoopt. ´S ochtends kwamen we dan aan in San Augustin, bekend om zijn beelden waar archeologen nog steeds niet van weten wat ze betekennen. Omdat ons tijdsschema nogal strak was om op tijd in Quito te geraken besloten we om de dag zelf nog een tocht te paard te maken. Jaja, Dieter en Hannes staan er niet ver vanaf om echte cowboys te worden. Dieter zijn paard was eerder dood dan levend waardoor hij constant moet roepen om er toch wat beweging in te krijgen. Isa haar paard wou dan weer altijd vooraan zijn en was dus moeilijk in te tomen. Hannes zijn paard wou altijd dat van Isa volgens, of Hannes dit nu wou of nie...Dit was helemaal grappig omdat wanneer Dieter op zijn paard riep niet zijn maar dat van Isa begon te lopen waardoor ook dat van Hannes in gang schoot...De tocht zelf was best interessant, enkel spijtig dat nogal wat van de orginele beelden naar Europa zijn verhuisd. Op het einde van de rit besloten Dieter en Hannes dat het de laatste keer was dat ze hadden paardgereden. Maar als we Rico op een paard kunnen krijgen zullen we niet twijfelen. Na nog een wandeling in het Nationale Park ging de reis verder richting Popayan, de laatste halte in Colombia.

In Popayan stonden we de eerste dag al direct op om 03u30 om de Purace te beklimmen, wederom een vulkaan die 4800m hoog is. Aangezien we deze keer niet tussen de horden toeristen wouden lopen deden we de wandeling zonder gids. Nadat we een korte uitleg hadden gekregen van de zeer vriendelijke parkwachter vertrokken we aan de rangerpost op 3550m. Het was een prachtige wandeling met op het einde een krater met een diameter van 900m, fantastisch om te zien! Aangezien wij alle drie in topconditie verkeren waren we reeds om 14u terug bij de parkwachter die maar moeilijk kon geloven dat we tot boven waren geweest.

Vanaf Popayan ging de reis dan naar Quito, Ecuador, waar we nieuwjaar zouden vieren. We hadden twee dagen gerekend om daar te geraken en dit gaf ons tijd om aan de grens nog een mooi kerkje in de vallei te bezoeken, een toffe ontspanning als je al 7u in de bus hebt gezeten. Ondanks alle waarschuwingen ging de grensovergang zeer vlot en voor we het wisten waren we in Ecuador. Omdat we pas de 30´ste hadden gereserveerd maakten we een kort tussenstop in Otavalo om de volgende dag in Quito te arriveren. Omdat ook wij nieuwjaar in stijl wouden vieren hadden we ons hier een mooi viersterren hotel gereserveerd. Voor wie nieuwsgierig is: http://www.marriott.com/hotels/travel/uiodt-jw-marriott-hotel-quito/ Na 2 maanden Hostels was dit een ongelooflijke luxe voor ons. Natuurlijk wist iedereen direct dat we gearriveerd waren want rugzaktoeristen hadden ze in dit hotel blijkbaar nog nooit gezien. Onze naam werd nog bekender omdat Isa geen liften neemt. Aangezien de trappen met een alarm beveiligd waren moest Isa telkens door de security naar de kamer worden begeleid: zeer stijlvol... De komende dagen bestonden voor ons vooral uit het genieten van onze big-screen TV, onze luxueuze badkamer en de spa die in het Hotel was.

De dag van ouderjaarsavond liepen de straten rond 14u vol. Alle mensen waren verkleed, stonden bier te drinken en overal waren satirische poppen over de ecuardoriaanse politiek. Natuurlijk moesten ook wij van dit schouwspel meegenieten. Na een verkwikkende douche in onze reuze badkamer gingen we dan eten in een argentijns steakhouse ( Diet en Hannes wouden weten wat er hun nog te wachten staat) Hierna belandden we op een terrasje waar we om 23u, hoe kan het ook anders, onze nederlandse vrienden weer tegenkwamen. Om 00u was het plein helemaal volgelopen en begon het feest pas echt. Overal werden poppen verbrand om de slechte geesten weg te jagen en het vuurwerk dat al vanaf s`ochtends werd afgeschoten kreeg nog een extra input. Nadat het plein was leeggelopen begaven we ons naar de plaatselijke discotheek waar we tot in de vroege uurtjes het nieuwe jaar vierden ( en zelfs twee belgische nummers te horen kregen).

Nieuwjaarsdag bestond vooral uit het ontkateren en heel veel genieten van de laatste dag in ons luxe hotel. Jaja, met veel pijn in het hart moesten we ons 2 januari weer verhuisen naar een gewoon Hostel. Aangezien het einde voor Isa nu wel heel dichtbij kwam besloten we er nog eens goed in te vliegen. We namen de teleferique vanuit Quito naar 4100m alwaar we een wandeling begonnen van 3u naar de top op 4600m. Zo een klein hoogteverschil deed ons natuurlijk niets maar Isa had vergeten haar wandelschoenen aan te trekken en moest de tocht dan ook op haar slippers doen. Je had de andere wanderlaars moeten zien kijken! Gedurende de hele tocht had je een ongelooflijk uitzicht op Quito en de vulkanen die er rond liggen. Vooral de cotopaxi interesseerde Dieter en Hannes aangezien zij deze de komende dagen gaan beklimmem.

Voor de laatste keer heel veel groeten van ons alle drie,

Isa, Diet en Hannes