Hij zat al een tijdje in ons hoofd, de hoogste active vulkaan ter wereld, maar dat we hem werkelijk gingen beklimmen stond pas vast een dag voor we er aan zouden beginnen. De Cotopaxi, letterlijk vertaald ´de vuurspuwer` is een vulkaan van 5897m en ligt in het centrum van Ecuador. Het is niet de moeilijkste beklimming maar de hoogte maakt het allemaal dat ietsje moeilijker.

Na dat we bij een tour agenschap al onze voorbereidingen getroffen hadden vertrokken we op 5 januari 2010 richting deze befaamde berg. Geen haar op ons hoofd dat er aan twijfelde dat we de top zouden halen. Waarom ook? We zijn 2 gasten in de fleuren van ons leven, hebben reeds enkele wandeltochten gedaan die niet voor doetjes zijn en we hebben een gids bij die ons niet kan vertellen hoeveel keer hij al op de top van deze vulkaan stond.

We worden afgezet met de jeep op 4500m hoogte en na een wandeling van 30 minuten komen we met al ons materiaal aan in de berghut van waar alles zou beginnen ( 4800m hoogte). Pablo, onze gids van 25, duikt onmiddellijk de keuken in en maak ons een stevig middagmaal. Hij blijkt niet alleen een ervaren gids maar ook een keukenprinses en wij lijken 2 koningen op hoogte stage.

Op naar de sneeuw vlakte, aangezien wij bitter weinig ervaring hebben met stijgijzers gaan we toch nog even oefenen met deze dingen aan onze voeten. No problema amigos, we blijken natuurtalenten te zijn. Voor de geìnteresserden: ons materiaal bestaat uit bergschoenen met stijgijzers, thermische broek en gortex-broek , scheenverwarmers, twee fleezen en een gortex-jas, dikke muts, binnen wanten en gortex-wanten, pillamp, klimgordel en een pikkel ( soort houweel). Als je dat allemaal aan hebt voel je je best professioneel. Een avondmaaltijd verder kruipen we om 7 uur onze nest in en kunnen we, waarschijnlijk door de zenuwen, geen oog dicht doen. Of komt het door de hoogte? Het zal ons een worst wezen we moeten er toch uit om 11u30.

De beklimmimg zelf:

Het geeft ons wel een raar gevoel zo om 11u30 `s nacht opstaan. We trekken onze gehuurde warme kleren aan en bij elk kledingstuk meer voelenl we de spanning toenemen. Om middernacht staan we buiten maar onze gids is nog nergens te bespeuren. Dieter maakt dan maar van de gelegenheid gebruik om een sigaretje te roken. Na eenkop thee en een stukje chocolade staan we een half uur later buiten aan de berghut klaar om de berg te beklimmen. Het gevoel dat we toen hadden is moeilijk te beschrijven. We hebben er veel zin in maar zijn ook benieuwd naar wat er ons te wachten staat... Na een aanloop van zo`n 40 minuten komen we aan aan de gletsjer(who the fuck dacht er nu dat een vulkaan een gletsjer kon hebben en btw dan nog een active vulkaan????) Stijgijzers aan, touwen rond je middel en beginnen klimmen. Het gaf me een gelukzalig gevoel. Je ziet onder en boven je nog lichtjes van hoofdpillampen van andere klimmers maar je voelt je zo een met de duisternis en de berg, je gaat gestaagt omhoog en consentreert je op je passen. We denken bij onszelf elke pas die we zetten een pas dichter bij ons doel is. Na een tijdje klimmen worden we omringd door wolken en steekt er een wind op. Je ziet geen steek omheen je. Alles is wit maar we blijven doorgaan. Hoe hoger we gaan hoe harder het begint te waaien en we voelen ons af en toe uit ons evenwicht gebracht worden. En aangezien de wind de sneeuw opblaast snijd de kou, ondekanks de warme kledij. Dit is het moment waarop er toch af en toe twijfel opsteekt. Is dit niet te hoog gegrepen? Is dit wel de moeite? We wisten dat dit een fysieke slag ging worden maar dat het een mentale strijd ging worden werd ons nu pas duidelijk. Na een rustpauze ( jaja, de volle 3 min pauze) en wat bedenktijd zetten we ons erover en hervatten de weg naar boven. Hoe hoger je klimt hoe meer dat je de vermoeidheid voelt opkomen, als je in de richting van de wind stapt wordt je adem precies afgesneden en de hoogte begint ook een beetje met je hoofd te spelen. We proberen ons op elke stap te concentreren en proberen niet naar boven te kijken, want als er geen wolken zijn lijkt de top nog uren weg te zijn. Na een tocht van 5uur door wind, sneeuw, wolken en nog meer wind bereiken we de top. Het geeft een vreemd gevoel voor het eerst een top van betekenis te bereiken. We voelden euforie maar tegelijk spookte de woorden van Wilco Vanrooije door ons ( vooral Dieter´s) hoofd:`je hebt je doel bereik maar je doel is pas voltooid als je terug in beneden bent. Op de top stond een wind van jewelste en aangezien we er maar 5 ipv 6 à 8 uur over gedaan hadden was het nog donker. Het was dus geen plezier om daar te blijven. Dus na 5minuutjes op de top vetrekken we terug naar beneden. Geconstentreerd op elke pas gaan we rustig naar ons einddoel. Onderweg komen we nog enkele touwgroepen tegen die naar boven aan het klimmen zijn maar van de vele lichtjes die we in het begin naar boven zagen gaan zijn er nog maar weinig die ons kruisen (achteraf blijkt dat er meer dan de helft omgekeerd is en dat wij als de eerste boven stonden). Bij het afdalen kunnen we nog genieten van prachtige uitzichten en vinden we enkele keren de moed om Dieters fototoestel boven te halen. Je kan je niet voorstellen hoe vermoeiend het is om dat ding boven te halen. Na een afdaling van 2 uur komen we eindelijk aan in de berghut en zijn we veilig en wel terug op de vaste grond.

Vooral voor Dieter was dit steeds een droom geweest. Hij heeft al zoveel gelezen over bergen, zoveel gedroomd erover. Hij kan alles over bergbeklimmen vertellen ( en heeft dit meedere malen tegenover Hannes bewezen dezen reis) maar dit enkel uit de boekskes. Het zelf ervaren is nog iets anders. Het is zo intens, je voelt je fysiek zo verslijten, je voelt je benen verzuren, je voelt je ademhaling versnellen en je zit naar adem te snaken, maar wat ons het meeste zal bijblijven is de mentale veldslag. We zijn onszelf enkele keren tegen gekomen maar hebben ons steeds kunnen herpakken en als je dan beneden aan de voet van die gigantische berg staat kijk je met respect maar ook met een voldoening terug naar dat wezen.

Groetjes,

Diet en Hannes