Met Isa in ons achterhoofd zetten we onze tocht door Zuid Amerika en dan meer bepaald Ecuador verder. Het is wel een beetje raar als je 1 maand met 3 hebt opgetrokken en er in eens 1 terug naar huis keert, we hebben nog gezocht naar vervangi ng maar deze konden we niet onmiddellijk vinden.

Dus na een rustdag in Latacunga(vanwaar uit we de cotopaxi beklommen) gingen we een nieuwe uitdaging aan, genaamd de Quilotoa loop. Na wat rond vragen wisten we eindelijk wat dit inhoud: het is een trekking in de buurt van een kratermeer die je in een 3-tal dagen zou stappen en uiteindelijk zou je aan het meer belanden. De volgende dag staan we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken en springen we op de bus richting Isinlivi, niet wetende wat ons te wachten staat. De bus die ons naar daar brengt is er een uit de Eerste Wereldoorlog en op de koop toe is de school juist uit. Diy heeft als gevolg dat de bus dus ook vol gestouwd wordt met ,jawel, schoolkinderen. Na een rit van 3 uur over berg en dal komen we aan in dit god vergeten boerengat. Ok, het heeft een hostel, een kerk en een marktplein maar in totaal staan er 15 Huizen, de hiervoor opgesommde meegerekend. Gelukkig werden we warm onthaald in het hostel, waar we de enige gasten van de week waren. Na een ongelooflijk lekker avondmaal ging de eigenaares naar huis en leek het alsof we een privé-villa hadden, waar we dan ook ten volste van de rust hebben genoten. `s Morgens wrijven we onze oogjes uit, nemen een stevig ontbijt en voor we het weten zijn we vertrokken voor een prachtige staptocht van 5 uur door de vallei. Zoals we reeds gewoon zijn verloopt dit alles vlot. Tot we aankomen in Chugchilan. Vanaf daar beslissen de weergoden ons in de steek te laten en valt de regen met bakken uit de lucht. Na een kort overleg ( aangezien het meer en de volledige krater in de wolken liggen en het maar niet stopt met regenen) besluiten we een bus terug naar Latacunga te nemen en vandaaruit verder te reizen naar de kust. De busreis naar Latacunga was een schouwspel, en deze keer meer door wat er in de bus gebeurde dan door de uitzichten. Ondanks het feit dat de weg deze keer wel een laag(je) asfalt had werden door het stevige bochtenwerk nogal wat mensen wagenziek. Het hulpje van de chauffeur was dus fulltime bezig met het uitdelen van zakjes en ook menig raam ging open zodat de mensen hun hoofd konden buitenhangen ( en indien nodig hun maag ledigen...).

Een avondbus, een nachtbus, een ochtendbus en een taxi verder staan we zo`n 600km verder aan de Pacific-Coast in het visserdorpje Puerto Lopez. Beter bekend voor de jaarlijkse doortocht van walvissen maar dan wel in de maanden augustus en september. Het is een prachtige baai met allemaal vissersloepjes. We nestelen ons in Hostel Del Sol en gaan onmiddellijk een pintje drinken onder de palmbomen op het strand. Een mooie zonsondergang en menige pintjes ( jaja, ook hier pasen we het principe van de leste toe) verder is het toch tijd voor een welverdiende nachtrust. Toch zit het ons niet mee. Zoals vele onder jullie niet weten regend het hier ook wel vaker. En ja, de regen heeft ons weer gevonden. Niet dat we er moedeloos van worden maar toch besluiten we om na een dag vol regen bij een tropische temperatuur en sprinkhanen zo groot als je duim (zo waren er echt miljoenen) dit vissersdorpje te verlaten en terug te keren naar het binnenland. Van daar zouden we dan de Pan Americana (een weg van Ecuador tot in Chili) verder naar beneden af reizen.

Na jawel, een dagbus, een avondbus en een taxi waren we 700 km verder aanbeland in het treinstadje Riobambamba. Een niet echt schitterend stadje. Maar met de vulkanen Chimborazo, Tugurahua(deze vulkaan is terug actief sinds 1999 en had een kleine uitbarsting voor we aankwamen waardoor zowel wij als de Chimborazo lekkere roet konden proeven van deze mevrouw) en El Altar in de buurt is het wel heel mooi gelegen. Bon soit, we waren naar hier gekomen om de wereldbekende treinrit langs Devil`s Nose te ondernemen. Uiteindelijk blijkt deze trein reeds helemaal volgeboekt te zijn en is de enige oplossing dat we naar Alausi reizen en vandaaruit een soort 'railbus' (jaja een bus op een treinspoor) nemen en zo deze rit doen. Een nacht, een dag en nog een nacht verder zitten we op de 'railbus' in het station van Alausi te wachten om te vertrekken naar Devil s Nose. Nadat we het station verlaten hebben staat er ons een stijle afdaling met prachtige uitzichten te wachten, een stop in het midden van dit parcour en dezelfde weg terug naar boven. Een echt voorbeeld van wat goede ingenieurs en nog betere arbeiders kunnen berieken. Een unieke ervaring, in een prachtig landschap. Geen wonder dat we er beiden met volle teigen van genoten.

Na deze rit stappen we naar de bushalte om de bus naar Cuenca te nemen, onze volgende bestemming. Cuenca is 'the place to be' op een zaterdagavond. Een ganse straat vol met bars, disco´s en karoakes, opgesmukt met daartussen enkele shawarma etablissemeneten. We waren reeds van nieuwjaar niet meer uitgeweest en werden daarboven nog eens uitgenodigd door 2 hollandse jonkvrouwen. Ons geluk kon niet op, was het niet dat Dieter zijn maag en darm flora geen zin hadden om mee te werken... Noodgedwongen bleven we met ons 2 naar enkele family guys kijken in het Hostel. De volgende dag ging alles al wat beter en hadden we de tijd om Cuenca, een stadje met, wat dacht je ook anders, een koloniaal verleden te bezoeken. Aangezien we hier toch nog een dag overhadden en we de laatste tijd onze benen niet genoeg gebruikt hadden besloten we dan nog maar eens een bezoek te brengen aan een nationaal park ( namelijk dit van Cajas). Een reservaat gelegen op zo`n 4000m met 230 meren verspreid over het hele gebied. Na een busrit van 1 uur staan we ons in te schrijven bij de parkwachters en staan we te poppelen om te vertrekken op onze goed aangeduide tocht. Omdat we al snel doorhebben dat de wandeling ,waar je normaal 5u over doet, helemaal niet zo lang is besluiten we er een eigen wending aan te geven en op dese manier de km toch wat op te drijven. Het natuurpark is werkelijk prachtig. Al die meren, bergen, vegetatie en sporadische lama´s zorgen voor ongelooflijk mooie uitzichten.

Na Cuenca stond Vilcabamba op het programma, het meest zuidelijke dorpje van Ecuador dat we zouden bezoeken. Vilcabamba heeft als bijnaam: vallei van het leven. Dit komt doordat het één van de weinige plaatsen op aarde is waar zoveel mensen ouder dan 100 jaar worden. Het is dan ook een aantrekkingspool geweest voor vooral Amerikanen die er zijn komen wonen. Het Hostel waar we belande was ongelooflijk luxueus. We hadden er een zwembad, jacuzzi, sauna, Turk Stoombad,...en dat alles voor minder dan € 5. Van dit alles moesten we dan ook uitgebreid genieten. We sliepen in een dorm en al snel bleek dat de enige andere gaste daar een Nederlands meisje was. De tweede dag besloten we de mooiste wandeling in de vallei te ondernemen, en vriendelijk zoals we zijn namen we ook onze Nederlandse vriendin mee. De wandeling neemt je mee naar de top van de omringende berg vanwaar je één uur over de kam van de berg loopt met prachtige uitzichten langs beide kanten. Hoeveel uitzichten je ook ziet in Z-Amerika, beu geraak je ze nooit. Na de wandeling gingen we nagenieten in het Turks Stoombad en namen een plons in het zwembad om daarna wat pintjes te drinken. De volgende dag besloot Dieter onze nieuwe Nederlandse vriendin te vergezellen op zijn derde tocht met een paard terwijl Hannes het dorp bezocht en vooral genoot van de luxe die het Hostel te bieden had. Wat kan het leven van een reiziger toch mooi zijn...

Na Vilcabamba begaven we ons naar de grens met Peru. Omdat we in Peru Kuelap wouden bezoeken leek het ons het beste dit niet te doen via de meest genomen gresnovergang. In de plaats daarvan namen we om 6u30 s´ochtends de bus richting een klein dorpje op 10km van de grens,Zumba genaamd. De busrit hiernaartoe was over modderige wegen met diepe afgronden en de busschauffeur moest meerdere malen herbeginnen wanneer hij ergens dreigde vast te lopen. Eenmaal aangekomen om 12u moesten we tot 14u30 wachten om een ranchera ( een camion met houten banken die open is langs beide zeiden) te nemen richting de grenspost. De busrit met de ranchera was een volledig nieuwe ervaring die vooral ons achterwerk zich nog lang zal herinneren. Aan de grenspost,La Balsa, was meteen duidelijk dat wij de enige touristen waren die ze die dag zouden zien. Na een exit-stempel in Ecuador ging het te voet de brug over richting Peru. Hier moesten we bij immigratie en de politie langsgaan ( die beiden zeer vriendelijk waren) en na geld te wisselen konden we een taxi nemen naar de stad. Van hieruit ging de reis verder naar Jaen waar we de nacht zouden doorbrengen. Hetgeen ons het meeste opviel aan Jaen waren alle mototaxi´s ( met drie wielen zoals je ze vooral in Azië zou verwachten) die er rondreden. Dus wij met de mototaxi naar het Hotel waarna we, uitgehongerd als we waren, opzoek gingen naar eten. De dag erna namen we de taxi naar Chachapoyas vanwaar we Kuelap zouden bezoeken. Aangezien de taxis hier eigenlijk als bus worden ingezet is het niet verwonderlijk dat je in een gewone wagen uiteindelijk met 8 man beland...comfortabel is anders...

En zo komen we bij vandaag, de dag van ons bezoek aan Kuelap. Dit is de belangrijkste pré-inca archeologische site in Zuid-Amerika. Na een busrit van 3u en een wandelingetje van een kwartier kwamen we aan op de site, die bovenop een berg ligt. Het uitzicht alleen is dus al meer dan de moeite waard. Onze gids, die ons deed denken aan Fez van 'That 70´s show', legde alles goed uit waardoor we nu dus expers zijn in de beschaving der Chachapoyas. Van grootte valt de site wat tegen, maar de geschiedenis en het feit dat ze nog zo onbekend is zorgt ervoor dat het wel echt de moeite is om ze te bezoeken.

Voila, daarmee weten jullie weer wat wij de laatste dagen gedaan hebben. Vananf nu begint onze tocht richting Lima waar we Erik met open armen zullen ontvangen.

Groetjes,

Diet en Hannes

PS: Issa, we zijn de Zwitser terug tegengekomen ( remember Cocora) en deze keer hebben we een volledige avond met hem en zijn vriendin doorgebracht. Blijkt dat hij boer is en al voor de derde keer door Ecuador reisde...