Het heeft veel bloed zweet en tranen gekost maar hier volgt het vervolg van het vervolg van onze reis. Het lange wachten op dit relaas is niet enkel te wijten aan onze Zuid- Amerikaanse levenstijl, die we reeds met glans hebben overgenomen, maar ook omdat Erik ons vergezeld heeft. Hier komen we later nog op terug. Nu terug naar Chachapoyas waar ons laatste verhaal geëindigd is.

Nadat we Chachapoyas verlaten hadden reden we met een comfortabele autobus richting Trujillo. Hier aangekomen namen we direct een taxi richting Huanchaco. Een vrij tot zeer toeristisch kustdorpje vlak naast de archiologische site van Chan Chan waar surfen een hype is. Nog beter: er blijkt hier een surfwedstrijd te zijn, wat het er niet gemakkelijker op maakt om een slaapplaats te vinden. Na wat rondvragen en zoeken nemen we onze intrek in Hostal Swiss. Een hostel volgepakt met Brasiliaanse surferboys ( Isa: fangos waren het maak ik denk dat je er wel van genoten zou hebben). Na wat kennismakingen begeven we ons richting strand en genieten we met enkele Cervesas van de ondergaande zon. Schitterend om na zo n hele tijd weer eens de echt toerist uit te hangen en dit voor enkele dagen. Sun, beach en Cervesaz, het was een beetje de hemel op aarde. Maar aan elk sprookje komt een einde en na drie dagen moeten we ons richting Lima begeven. Met een plaatsje in de bus in eerste klasse ( jaja zolas in het vliegtuig met een stewardess, een hapje en een tapje) rijden we richting Lima.

We hadden reeds onze voorzorgen genomen en hadden gereserveerd bij een belg die een klein gezellig hostelletje runt genaamd 'safe in Lima'. Dit tof hostelletjes is ergens in een buitenwijk van Lima gelegen. We konden Rico toch niet ontvangen in een duister hostelletje waar je niet weet of je een kamer per uur moet betalen of per dag. Dus speelde we op veilig en gingen we voor deze secure oplossing. Trouwens, wie had ooit gedacht dat we na 3 maand nog zo een goede planning in elkaar konden steken om ergens op tijd te geraken. Wij niet allesinds.

Maar hoe gepland wij ook kunnen waren, jullie belgisch weer houdt hier geen rekening mee. Ingedachte dat onze vriend Rico zou landen om 18u plaatselijke tijd hadden we reeds een strakke planning in ons hoofd, maar blijkbaar had de sneeuw in België beslist dat Rico zijn vlucht van Madrid naar Lima niet mocht halen. Gelukkig is Rico een vakkundige reiziger en kon hij na een omzwerving via Caracas ( zo heeft hij ook eens gezien waar wij 3 maanden geleden begonnen zijn) toch om 23 uur landen in Lima. Dit natuurlijk zonder rugzak. Maar deze vertraging maakte hij ruimschoots goed door de aankomsthal in te stappen met een vrouw aan zijn zijde waarmee hij dan ook spontaan gsm-nummers uitwisselde. Een bezoek aan Lima centrum en een dagjelater komt zijn rugzak uiteindelijk aan kunnen we onze reis verder zetten. Dat we 3 dagen langr in Lima bleven dan gepland had echter niet enkel te maken met Erik´s bagage. Ook de festiviteiten rond zijn aankomst zorgde ervoor dat we telkens te laat uit ons bed waren om verder te trekken...

Een kleine anekdote: Rico was nog geen 2 dagen aangekomen of we (Dieter meer dan Hannes) konden al door de grond zakken van schaamte. Nadat we besloten hadden een filmpje mee te pikken begaven we ons naar de shopping waar de cinemazaal zich bevond. Op een gegeven moment ziet Dieter Hannes en Rico de verkeerde richting uitstappen. Hij wilt hun corrigeren en roep zeer luid RICCCCCCCCCOOOOOOOOOOOOOOOOO... waardoor ongeveer 50 mensen hun hoofd draaien en richting hem kijken. Nu we wisten dit al op voorhand maar op een onbewaakt moment ontglippen je soms dingen. En aangezien Rico in het Spaans heerlijk, lekker, onweerstaanbaar, rijk en nog veel van die mooie woorden betekend kan je al vlug begrijpen waarom er vanaf dat moment nog weinig over Rico wordt gesproken maar nog enkel zijn echte naam gebruikt wordt: ERIK. Wij doen dit reeds in deze tekst en zouden het appreciëren als ook jullie dit vanaf nu doen, zo kunnen we zijn twee voetjes toch een beetje op de grond houden...

De volgende halte op onze reis was Huacachina, een oase in de Peruviaanse woestijn. Huacachina ziet er echt uit zoals je je een oase voorsteld. Een meer met palmbomen omringd door hoge zandduinen. De hoofdactiviteit hier is sandboarden en aangezien het ook bij jullie het seizoen van de skiereizen was konden we dit natuurlijk niet aan ons laten voorbijgaan. Zoals jullie ons ondertussen wel al kennen hadden we er niks beter op gevonden dan om om 14u een bord te huren en de zandduin omhoog te klauteren. Nu, 14u s´middags + blakkende zon + woestijn gaf als uitkomst afzien en liters vochtverlies...Toen we uitijndelijk toch boven waren geraakt bleek het sandboarden niet helemaal wat we ervan hadden verwacht. Al rechtstaand kon je niet echt veel snelheid maken laat staan je bord controleren. Toch besloten Hannes en Dieter om s´ avonds mee te gaan met een buggy om verder in de woestijn nog van wat heuvels te glijden. De rit met de buggy zelf was al redelijk spectaculair en na een paar kleine heuvels kwamen we tegen het einde aan de echte grote heuvels. We hadden al geleerd dat als je op je bord gaat liggen je ongelooflijk veel snelheid kan halen en op de laatste en hoogste heuvel van de dag gingen we er dan ook volledig voor. Amai, nooit gedacht dat je zo snel een zandheuvel af kon geraken...

Na Huacachina volgde Nazca. Dit dorp is vooral ( of beter gezegd enkel) bekend om de nazcalijnen. Dit zijn tekeningen in het zand die tussen de 200 á 600 na Christus zijn vervaardigd. De beste manier om de lijnen te zien is om er met een vliegtuigje over te vliegen. Spijtig genoeg waren was er een zandstorm waardoor dit plan niet kon doorgaan. Gelukkig is er ook een uitkijktoren waarvan je twee tekingen kan zien. Dus trotseerde we de zandstorm en gingen we de woestijn in richting de uitkijktoren. Ondanks het zand dat overal kroop hebben we dus toch 2 tekeningen kunnen zien. Aangezien Nazca voor de rest niet veel te bieden heeft trokken we verder richting arequipa met de nachtbus.

S´ochends aangekomen in Arequipa vlogen we er onmiddelijk in. We bezochten de kathedraal, gingen naar het archeologisch museum waar het beroemde ijsmeisje Juanita ligt en bezochten het werelberoemde klooster van Arequipa. Dit laatste is eigenlijk een kleine stad in de stad, waarvan de straten in ongelooflijk mooie kleuren geschilderd zijn. Hier kon Dieter zijn passie voor fotografie de vrije loop laten. Na deze culturele uitstappen besloten we nog eens een trekking te gaan doen. Om de prijs te drukken spraken we met twee Duitse maisjes af om samen naar een reisbureau te gaan en zo een zo goed mogelijke prijs te bekomen. We besloten een 2 daagse trekking te doen in de Diepste vallei van de wereld: de Colca vallei. De volgende ochtend werden we om 03u opgepikt aan ons Hostel. De eerste stop die we deden was aan een uitkijkpunt waar we Condors konden zien vliegen. Daarna reden we verder naar het beginpunt van onze wandeling. De eerste dag stapten we de vallei naar beneden richting onze slaapplaats in Oasis. Tijdens de wandelingen had je een prachtige uitzicht over de vallei. Zo een hele dag omlaag stappen is toch wel belastend voor de knieën dus we waren alle drie heel blij toen we aankwamen aan onze slaapplaats en ondekte dat we een zwembad hadden. Voor de rest was onze slaapplaats basic. Buiten het zwembad bestond het hostel uit een aantal houten hutjes met modderren vloeren en een primitieve eetzaal. Na een duik in het zwembad en het avondeten kropen we vroeg in ons bed want de dag erna moesten we reeds om 5u klaarstaan. Dag twee bestond uit terug omhoog wandelen om uit de vallei te geraken. Dit betekende 9km slijl omhoog stappen. Dieter vertrok als een peil uit een boog en deed de hele klim in 1u40min waarmee hij als derde boven kwam. Hannes bleef bij Erik om hem te steunen tijdens zijn eerste trektocht omhoog. En ook al koste het bloed, zweed en bijna tranen ook zij geraakte na 4u heelhuids boven. De trektoch was wel echt de moeite geweest en de uitzichten waren prachtig. Na deze toch wel mooie fysieke prestatie gingen we richting warmwater thermen om ons te verwennen in de echt wel hete! baden.

De volgende halte op de reis was Cusco. De meeste reizigers bezoeken hier Muchu Pichu maar door de overstromingen behoorde dit niet tot de mogelijkheden. Gelukkig is er nog veel anders te zien in en rond Cuzco. De eerste dag bezochten we verschilldende museums ( moderne kunst, cultuur, geschiedenis...). Dag twee huurden we een taxi voor de volledige dag om de Inca-sites in de omstreken te bezoeken. We bezochten drie sites en een zoutmijn en die waren allemaal ongelooflijk indrukkwekkend. Meer en meer kwam dan ook het besef dat we toch nog eens zullen moeten terugkomen om Machu Pichu te bezoeken want de combinatie van ruines en de ligging ervan moet echt ongelooflijk zijn. Nuja, elke dag vinden we wel een nieuwe reden waarom we nog terug naar Zuid-Amerika gaan moeten komen. Na een avond vol Inca ruines en cultuur begaven we ons naar de plaatselijke cocktailbar in Cuzco. Wat begon als ' we gaan er maar ééne drinken' eindigde veel later dan gepland J Dit avondje uit had echter het spijtige gevolg dat we één van Dieter´s stapschoenen waren kwijtgeraakt. Vraag ons nie hoe of wat maar Dieter´s rechter stapschoen is verdwenen. Na de hele stad te hebben afgezocht, veel gevloekt te hebben en met heel veel vraagtekens over wat er allemaal gebeurd was die nacht kwamen we tot het besef dat Dieter nieuwe schoenen moest kopen. Nadat Dieter terug schoeisel had konden we de reis verder zetten en deze bracht ons naar Puno. Spijtig genoeg is ons geluk met de kwaliteit van de bussen verdwenen sinds Erik erbij is gekomen en ook nu weer hadden we het vlaggen. De rugleuning van Erik en Hannes kon niet recht blijven staan waardoor hun buikspieren een goede training kregen, de verwarimg/airco deed rare dingen, het raam naast Dieter kon niet toe en de busbegeleider was een echt boerke. Maar we geraakte wel veilig in Puno.

Puno ligt aan het welbekende Titicacameer, het meer hoogste meer van de wereld dat gelegen is tussen Peru en Bolivië. De stad zelfs is lelijk en vuil en er valt ook helemaal niet zoveel te beleven. Maar de uitstappen naar de eilanden van het meer blijken echt de moeite dus dar gaan we ons de komende dagen mee bezig houden voordat we verder reizen naar Bolivië.

Heel veel groeten ( Voor de eerste keer van ons drie) ,

Dieter, Erik en Hannes

PS: aangezien onze fotoruimte hier op is kan je de foto´s bij dit verhaal bekijken op http://picasaweb.google.be/hadeumen/ZuidAmerika?feat=directlink