Deze keer volgt het nieuwe verhaal iets sneller dan de vorige keer maar we hebben dan ook heel veel avonturen meegemaakt...Ons vorige verhaal eindigde in Puno aan het Titicacameer en hier pikken we de draad dus terug op.

Puno zelf is niet bepaald een mooie stad dus besloten we al snel een tweedaagse tour te doen langs sommige van de eilanden in het Titicacameer. Spijtitg genoeg was Erik de ochtend van vertrek niet volledig in orde en moesten Dieter en Hannes de trip alleen maken. De eerste halte op deze tour waren de drijvende eilanden van Uros. Dit zijn eilanden gemaakt van riet door de Urus bevolking en deze wonen nog steeds in hutjes op de eilanden. Na een geschiedenisles over het ontstaan van de eilanden mochten we op één ervan vrij rondlopen. Onmiddelijk kwam er een oud vrouwtje naar Dieter en Hannes om hen fier de hut te tonen waar zij in woonde. Dit was gewoon een rieten hutje met een bed en een tafeltje, maar wat misschien nog het meeste opviel was de handdoek met de afbeelding met een naakte vrouw die er fier omhoog was gehangen. Een ongelooflijk grappig zicht als je met een oud vrouwtje in haar rieten slaap/woonkamer staat. Na nog wat rond te lopen op het eiland en verbaast te zijn over de levensstijl en de cultuur gingen we verder naar het volgende eiland. Bij ons afscheid begonnen de Uros-vrouwen ' vamos a la playa' te zingen en met hun rokken te zwaaien en toen ze eindigde met ' Hasta la vista, Baby' lagen Dieter en Hannes bijna in het water van het lachen. Het volgende eiland bereikte we met de typische rieten boot van de Urus en van hieruit ging het verder met onze gewone boot naar het eiland waar we zouden overnachten: Amantani. Hier werden we opgewacht door vrouwen in traditionele kledij die onze gastvrouwen zouden worden. Iedereen werd ondergebracht bij een plaatselijk gezin. Al snel werd duidelijk dat Dieter en Hannes de tofste gastvrouw hadden: onze Gladys. Niet alleen was het de sympathiekste, ze was ook de knapste en ze kon daarbonvenop niet stoppen met glimlachen. Na de lunch met ons gastgezin stond er een wandeling op het programma naar de 2 toppen die het eiland rijk is: Pachatata (Father Earth) en Pachamama (Mother Earth). Op beide toppen staan de ruïnes van oude tempels. Het uitzicht was fenomenaal. Je zag het meer, ander eilanden en in de verte besneeuwde bergtoppen. Daarbij kwam er ook nog eens een prachtige zonsondergang. Na nog eventjes met ons twee achter te blijven en te genieten van de laatste zichten voor de zon helemaal onder was keerden we terug naar ons dorp. Hier aangekomen troffen we onze gidse ( Manita) aan in de plaatselijke bar en natuurlijk konden we niet anders dan samen een pint te pakken. Al snel begon Manita haar hele levensverhaal te vertellen, haar moeilijke liefdesleven, de problemen met haar vader toen ze jong was, een vriend van haar die ziek was, .....Genoeg verhalen en plotwendingen om een nieuw seizoen van 'Days of Our Life´s' vol te schrijven...Hierna gingen we dineren bij ons gastgezin en dan volgde het hoogtepunt van de avond: volksdansen. Dieter en Hannes kregen een poncho aangetrokken en werden direct door Manita en Gladys de dansvloer opgetrokken. Wat een grappig zicht! Telkens als we naar elkaar keken schoten we in de lach, maar natuurtalenten als we zijn werden we wel bij elke dans opnieuw als eerste ten dans gevraagd. Aangezien dansen op die hoogte een zeer vermoeiende bezigheid is hielden we er na twee uurtjes mee op en kropen we voldaan ons bedje in. De volgende dag namen we afscheid van Gladys en vaarden we door naar Taquile. Spijig genoeg was het een regenachtige dag en hierdoor was de wandeling op dit eiland niet zo spectaculair. Na delunch vaarde we terug naar Puno waar Erik ons gezond en wel opwachte.

De dag erna trokken we verder richting La Paz, Bolivië. Onderweg genoten we van de uitzichten over het titicameer en na een tussenstop in Copacabana arriveerde we in la Paz. De gehele rit zaten we vol spanning te denken aan Anderlecht-Bilbao. Doordat we geen ontvangst hadden werden vooral Erik en Hannes redelijk zot van de zenuwen en toen we ook nog is ontdekte dat er West-Vlamingen op de bus zaten werd het hen teveel. De spanning groeide en de zin ' Ik haat West-Vlamingen' werd uitgesproken. Natuurlijk niet gemeend, maar de voetbal kan al nekeer iets zot met ne mens doen. Het kon natuurlijk niet anders of de West-Vlamingen hadden dit gehoord en zo leerden we onze nieuwe vrienden kennen: Martijn en Beth. In La Paz besloten we samen een Hostel te zoeken en zo belande we in de LOKI-hostel ( jep, ook in Zuid-Amerika kennen ze de Loki). Toen we hoorde dat Anderlecht een fantastishe overwinning had geboekt konden we niet anders dan een aantal pintjes te drinken in de Loki. Natuurlijk was elke toost die we uitbrachte één op het door ons zeer geliefde RSCA.

De dagen hierna slenterde we wat rond in La Paz, ondekte we het Boliviaanse uitgaansleven, aten we stoempot bij een hollander en steak bij een antwerpenaar en boekte we onze volgende uitstap. We besloten om er samen met Martijn en Beth 7 dagen op uit te trekken. De eerste dag bestond uit het afrijden van de ' World´s most dangerous road' met de mountenbike. Wat een toffe ervaring! Alle drie genoten we met volle teugen van de adrenaline, de uitzichten, de snelheid, ....een echte aanrader. Wonder boven wonder geraakte we alle drie ook nog eens heelhuids beneden. Jaja, onze ervaringen bij de fietsclub en de bezoeken aan het veldrijden kwamen goed van pas op de natte en moderige weg. Hierna brachten we de nacht door in Coroico. We werden ondergebracht in een hostel met zwembad, sauna en een ongelooflijk mooi uitzicht. Het is ook de plaats waar we voor de eerste keer sinds lange tijd weer kennis maakte met een insect die heel irritante gevolgen kan hebben, beter gekend onder de naam 'mug'. S´ochtends vroeg werden we dan opgepikt door onze jeep met chauffeur die ons naar Rurrenabaque zou brengen. Al snel werd duidelijk dat onze chauffeur de Bolivaanse Dockx was: een nogal zware voet maar wel perfecte controle over de wagen ( en dit was op de modderige, smalle baan langs de ravijn meer dan nodig...). In plaats van de vooropgestelde 12u stonden we dan ook in Rurrenabaque na een rit van 8u30min. We kropen allemaal vroeg ons bedje in want de volgende dag vertrokken we al vroeg naar de Jungle.

De tocht naar de jungle gebeurde in een gemotoriseerde kano. Spijtig genoeg zorgde het regenseizoen voor veel water en dus een nogal sterke stroming. Aangezien wij stroomopwaarts moesten varen duurde de boottocht 5u ipv 3u, maar we geraakte wel veilig en wel aan onze bivak in de jungle. Deze bivak bestond uit 3 gebouwen: een slaapzaal, een eetzaal met keuken en wat wij de polivalente zaal noemde ( een lege zaal dus). Daarnaast was er een primitieve wc, maar geen stromend water en al helemaal geen electriciteit. Al snel leerde we ook de bewaker van de gebouwen kennen, één of andere zot die betaald werd om daar hlemaal alleen één jaar door te brengen ( ge moet er godverdomme al heel veel zin in hebben hé). Daarna vertrokken we op de eerste van vele junglewandelingen die nog zouden volgen. Onze gids wist echt wel heel veel van alle fauna en flora die er te vinden was en kon ons dan ook de werking van bijna elke plant vertellen ( de jungle is dus werkelijk één grote apotheek). Spijtig genoeg zorgen al die planten er ook voor dat je heel veel dieren hoorde maar ze zien is een heel ander verhaal. Gelukkig hebben we op de drie dagen jungle toch brul-apen, wilde varkens, en vooral heel veel insecten gezien ( alle soorten spinnen, sprinkhanen, kevers, vliegende insecten, ...). De ontmoeting met de insecten was niet altijd een plezier. Erik en Martijn kwamen op pijnlijke manier te weten dat gebeten worden door een wesp uit de jungle toch net iets pijnlijker is dan gebeten worden door een wesp van Belgische makelij ( het dansje dat Erik deed toen hij ontdekte dat hij in een wespennest stond was volgens Martijn onbetaalbaar). Ook Beth en een Poolse medereizigster liepen in een wespennest met alle gevolgen vandien. Gelukkig werden Dieter en Hannes op dat moment nog gespaard door de wespen. Maar de muggen, zonnevliegen en rode mieren namen iedereen te grazen. Buiten de insecten was ook de vochtige warmte niet altijd even aangenaam. Dag en nacht droop het zweet van onze lichamen. Daarom ook dat we op de grond lagen van het lachen toen Martijn de nat ( echt zompige) bezwete kousen van de gek aanraakte omdat hij dacht dat het de zijne waren. Zijn gezicht toen hij rook dat hij fout was was zoveel geld waard...

Op één van onze wandelingen door de Jungle ondekte we dat onze gids de Boliviaanse Bonas was. Hij had er niet beter op gevonden dan te schommelen aan een liniaal waardoor er een tak van wel 4 meter op nog geen half metertje van zijn hoofd naar beneden donderde, lekker impulsief zeg maar. Voor de rest is ook onze kok ( Thomas) uit de jungle zeker een vermelding waard. Hij had één gasvuur en één houdvuur maar het eten was echt ongelooflijk lekker. Op de boottocht terug stopte we nog aan een waterval voor een natuurlijke douche en zo geraakte we toch nog proper terug in Rurrenabaque.

Aangezien we de dag erna richting Pampas vertrokken gingen we het niet te laat maken, maar de plaatselijke musquito bar ( orginele naam hé) had ons in zijn macht. Zo werd het toch later dan gepland en hadden we toch net dat ietsje meer gedronken dan nodig was. De volgende dag stonden we echter op tijd op de plaats van afspraak en kon de reis naar de Pampas beginnen. Zoals we al gewend waren bestond de weg meer uit putten dan iets anders en toen er ook nog iets scheelde met de achterophanging van de jeep werd de rit een redelijk onaangename ervaring. Vooral Erik was de pineut van de dag. Zijn raam kon niet meer omhoog en in het regenzeisoen kan dat al eens ambetant zijn. Telkens we een plas doorreden langs de rechterkant vloog er een heel pak water en slijk op hem. Na een half uurtje leek het dan ook alsof hij enkel met zijn rechterkant in een zwembad was gevallen. Erik besloot zich bij de situatie neer te leggen maar de rest van ons kon toch niet anders dan een aantal keer hard in de lach te schieten toen we het vuile water in zin gezicht zagen vliegen. Uiteindelijk geraakte we aan het vertekpunt van de cano´s en konden we beginnen aan de boottocht van 3u richting onze slaapplaats. Tijdens deze boottocht zagen we direct massa´s vogels, schildpadden, rivierdolfijnen, aapjes, ...Dus we kwamen zeer tevreden aan in onze ecolodge in het midden van de Pampas. Hier woonde geen gek om de gebouwen te onderhouden maar wel een familie die om de tien dagen wordt afgewisseld en die ook het eten bereidden. Deze eerste avond sloten we af met naar de mooie zonsondergang te gaan kijken terwijl we van een pintje genoten ( in een bar genaamd 'the sunset bar', weer zeer orgineel hé).

De tweede dag gingen we in de voormiddag op anacondas jagen. Iedereen dus zijn botten aan en klaar om door het moeras/wetland te trekken. Spijtig genoeg ontdekte we al snel dat er nogal veel water stond waardoor het jagen niet echt succesvol ging worden.De gids besloot dan het plan te wijzigen en in de plaats gingen we wandelen in het plaatselijke stukje jungle. Aangezien wij juist drie dagen in de jungle hadden gezeten stonden we niet echt te popelen maar we hadden ook niet echt veel keuze. Onze goesting was pas volledig verdwenen toen Dieter en Hannes na 20min stappen in een wespennest terecht kwamen. Dieter liep voor Hannes en stond dus ineens midden in het nest. De paniekreactie was navenant. Toen we doorhadden dat het wespen waren begon iedereen te lopen, opgejaagt door Dieter. Hij wou zelfs zo ver en snel weglopen dat hij Beth door de struiken joeg en ze bijna ten val kwam. Nu, deze reactie is volledig te begrijpen als je weet dat Dieter er acht wespensteken aan heeft overgehouden. Hannes kwam er gelukkig met een steekje vanaf. Na deze ervaring wilden wij zo snel mogelijk terug naar de lodge om uit te rusten. En gelukkig konden we ook allemaal zeer snel de humor inzien van de situatie.

In de namiddag wouden we er natuurlijk wel weer met volle goesting tegenaan gaan. Op het programma stonden: met de dolfijnen zwemmen en piranha-vissen. Met de dolfijnen zwemmen was echt een fantastische ervaring. De dolfijnen beschermen de mensen tegen piranha´s, kaaimannen en andere gevaarlijke beesten waardoor het veilig is om in het water te komen. Die dolfijnen komen zo dicht bij, echt zalig ( en ook de verfrissing was meer dan welkom). Na het zwemmen gingen we dus op piranha´s vissen. Dieter en Hannes ontdekte al snel dat dit een heel stuk moeilijker was dan in Venezuela. De eerste die een vis ving was onze Koreaan ( of zoals wij hem noemde: de Jap). Een Koreaanse man van 44 jaar die ons ongelooflijk veel plezier heeft gebracht. Telkens hij een vis ving was hij zodanig in de wolken dat hij bijna hysterisch begon te roepen: ' very big, very big' en ' very happy, very Happy'. Dit terwijl hij geen vis gevangen heeft die groter was dan een goudvis. Erik daarentegen ontpopte zich tot een waar natuurtalent en ving de grootste vis van de groep. Na het vissen keken we voor de laatste keer naar de zonsondergang in de Pampas en toen was het tijd voor het avondmaal. Groot was onze verbazing toen we ondekte dat onze gids de vis van Erik had opgegeten ( en ja, Erik kon er echt nie mee lachen). Maar op is op natuurlijk...

Na het avondeten volgede nog een nachtelijke zoektocht naar aligators, en deze keer wel succesvol. We zagen een moeder alligator met haar kindjes. Echt een heel tof zicht zo in een nachtelijke rivier. Ook van de ongelooflijk mooie sterrenhemel was iedereen zwaar onder de indruk. Na deze nachtelijke boottocht ging iedereen moe en tevreden naar bed want de volgende ochtend vertrokken we al om 5u30 om volgels te spotten en de zon te zien opkomen. Ook dit was weer een prachtig schouwspel. Niet zozeer door de dieren, maar de zon zien opkomen over de pampas was echt heel mooi. Na het ontbijt besloten Erik en Hannes te genieten van de hangmatten en een goed boek terwijl Dieter nog een laatste keer opzoek ging naar wilde dieren. Hierna volgde het middageten en toen vertrokken we terug met de boot richting de jeep, een tocht van 2u. Aangekomen aan de jeep moesten wij met ons drieën en de gids op een tweede jeep wachten. Na een uur kwam deze er eindelijk door maar direct zagen we dat het terug de defecte jeep van de vorige keer was. Op dat moment hadden we al niet echt veel goesting meer in de rit en terecht: we hebben 5u gereden over een rit van 2 uurtjes. We dachten echt dat we zot gingen worden! Zeker omdat we wisten dat we de volgende dag terug heel de dag in een jeep zouden zitten. Eindelijk aangekomen in Rurrenabaque gingen we eten en dan direct ons bedje in want onze volgende rit wachte al vroeg in de ochtend op ons...

De dag erna kwam onze chauffeur ons ophalen om 4u30 s´morgens. Deze keer was het niet de plaatselijke Dockx maar wel het Boliviaanse Jerommeke. Hij zag er echt net uit als Jerommeke uit Suske en Wiske. De rit was toch wel een beproeving voor ons allemaal, na de dag ervoor al zolang in de auto te hebben gezeten. Gelukkig bracht Jerommeke ons regelmatig aan het lachen met zijn rare houden en dito gedrag. Toch waren we heel blij toen we terug in La Paz stonden. Spijtig genoeg was er geen plek meer in de Loki maar gelukkig vonden we snel een ander hostel waar we konden tot rust komen na de jungle-en pampasavonturen en waar we onze verdere reis kunnen plannen...

Vele groeten uit Bolivië,

Erik, Dieter en Hannes

De foto´s kunnen jullie bekijken op: http://picasaweb.google.be/hadeumen/EindePeruEnBeginBolivie?feat=directlink

We hebben ook filmpjes van ' The World´s most dangerous road' maar die uploaden is spijtig genoeg nog niet gelukt...hou de blog in het oog want binnekort zullen ze er op staan...