Liefste Bloggers, zoals het goede reizigers uit de 21^ste eeuw behoort vullen wij plichtbewust onze blog aan. En zoals goede familileden, vrienden, collega´s, kennissen, minder goede vrienden, ...behoort lezen jullie deze met veel aandacht...

Vanuit La Paz reisden we verder naar Cochabamba. Hier aangekomen besliste Erik en Hannes dat lang haar en hitte toch niet zo een goede combinatie is. Dus moesten ze op zoek naar een kapper. Na een uurtje rond te dwalen door de vele marktkraampjes die Cochabamba rijk is belanden ze op de plaats waar het allemaal zou gebeuren. Naast elkaar zittend in een stoel probeerde ze uit te leggen wat ze wilden. Beiden hadden ze een mannelijke Boliviaanse kapper, van klein gestalte en met iets of wat overgewicht. Natuurlijk kon ook het typische witte hemd niet mankeren. Voor de kapper aan Hannes zijn haar begon, nam hij vuur en brandde hij al zijn materiaal af ( kammen, scharen, scheermesjes, ....) . Dit waarschijnlijk om luizen te voorkomen. Het grappige was dat Erik zijn kapper dit niet deed en Erik dus de volgende dagen een luizenfobie ontwikkelde. Het knippen zelf verliep redelijk vlot en over het resultaat waren ze beiden ook niet ongelukkig. Toen de kapper voorstelde om Hannes ook te scheren kon hij natuurlijk niet anders dan 'ja' zeggen. Wat een fantastisch gevoel om je te laten scheren door iemand anders. Als je er niet teveel bij nadenkt dat er een Boliviaans mannetje met een vlijmscherp mes over je keel schraapt is het echt genieten...S´avonds pikte we nog een filmpje ( Alice in Wonderland in 3D) mee in de plaatselijke Kinepolis. De film was enkel in het Spaans en toen we aan de kassa ,wegens de slappe lach, niet uit onze Spaanse woorden geraakte begon de kassier ons gewoon uit te lachen. Waarom gingen wij in godsnaam naar een Spaanse film kijken? Toch genoten we er met volle teugen van en daarna gingen we lekker eten bij een echte Italiaan en kropen ons bedje in...

De dag erna stonden Erik en Hannes vers gekapt en geschoren om 6u op omdat ze gingen Parapenten. Samen met Martijn en Beth kropen ze in een busje richting de startplaats. Erik, Beth en Hannes gingen een duo-sprong ondernemen, Martijn ging voor zijn eerste solo-sprong. Het principe van parapenten is nogal simpel. Je trekt een parapente ( soort parachute) aan, je begint te lopen en je hoopt dat je zweeft voor je aan de afgrond komt. Onze twee begeleiders bleven er vooral op hameren dat we heel snel moest lopen, dat was het enige waar we ons op moesten concentreren. Eerst ging Martijn en zijn eerste solo-sprong was onmiddellijk een groot succes. Daarna volgde er een Amerikaans meisje die bij het opstijgen struikelde en daardoor nogal hard op de grond viel samen met haar begeleider. Dit verhoogde natuurlijk de spanning bij Erik en Hannes. Vervolgens was Erik aan de beurt, Zoals opgedragen liep hij de ziel uit zijn lijf en zelfs toen ze reeds in de lucht waren bleef hij nog eventjes verder lopen....Noem het luchttrappelen...Hierna vertrok ook Hannes en ook bij hem verliep het opstijgen vlekkeloos. Éénmaal je in de lucht hangt is het ongelooflijk genieten. Het gevoel te zweven door de lucht, kunnen stijgen in warme luchtstromen, het uitzicht, echt alles aan parapenten is fantastisch. Ook de landing verliep vlot, met het kleine minpuntje dat Erik zijn staartbeen bezeerde en hier de komende dagen nogal veel last van zou hebben. Ongelooflijk voldaan keerden we terug om te genieten van een welverdiende pint. Ook Dieter had zeker een pintje verdiend. Na veel te lang was hij nog is zijn grote passie gaan beoefenen: rotsklimmen.

De dag erna vertrokken we naar ToroToro, één van Bolivië´s belangrijkste natuurparken. Met ons drie hadden we een taxi afgehuurd voor twee dagen en die kwam ons al om 5u ophalen aan ons hotel. De rit naar het natuurpark was, om het zacht uit te drukken, over een weg die niet in perfecte staat verkeerde. Meerdere malen moesten we door riviertjes en de stenen kletste tegen de wagen. Het kon dan ook niet ander of we kregen een platte band. Onze chauffeur, Emerilio ( E.K.A. Eduardo), plaatste dan maar de reserveband die spijtig genoeg ook plat stond. Gelukkig kon Emerillio bij wegenwerkers ( die stenen aan het rangschikken waren) een pomp lenen en geraakte we op deze manier in het volgende dorp. Hier kon Emerillio zijn band laten repareren en oppompen. Zo geraakte we toch in Torotoro.

Hier aangekomen moesten we inkom betalen en werd ons een gids toegeschreven. We hadden het geluk een gids te hebben in opleiding die daarenboven niet bij de slimste van de klas zal geweest zijn. Hij begon elke zin, maar werkelijk elke zin, met: 'Sénoras Touristas'. Dus op de eerste wandeling werden we extra begeleid. Ook de vrouw van het toerismebureau kwam mee om de gids te beoordelen. Dit maakte de gids nogal zenuwachtig. Hij zat continu in aantekeningen te kijken. Best grappig want later ontdekte we dat hij niet kon lezen noch schrijven. De wandeling zelf was prachtig. We liepen langs voetafdrukken van dinosauriërs( jaja, daar had nen dino gelopen), zagen een ongelooflijk mooie vallei en gingen zwemmen aan een prachtige waterval. Heel opmerkelijk waren de berggeiten. We hebben hier een heel interessant verhaal over maar wegens te ingewikkeld zullen we dit houden tot in Tervuren. S´avonds kochten we een blik tonijn, krackers en veel pintjes en gingen we onze maaltijd nuttigen op het marktpleintje. Ook Emerillio kwam erbij zitten en samen maakte we het veel te laat met veel te weinig eten ( een blik tonijn gekocht in een afgelegen dorp in de meest stoffige winkel is ook niet bepaald bevorderlijk voor de eetlust) en net iets teveel drank...

De volgende ochtend vertrokken we om 7u. Deze keer eerst een stuk met de auto en spijtig genoeg stond onze gids er deze keer alleen voor. De uitleg tijdens de dag was dan ook niet van het hoogste niveau. De eerste wandeling was niet echt de moeite, maar dit werd goedgemaakt door de bewaker van het stukje natuurpark. Dit was de boer die aan de 'ingang' woonde. Hij was zeker 70 jaar oud en aan hem moest je om één of andere reden inkom betalen. Wij denken dat hij dit zelf zo beslist had maar aan hem betaalde we met veel plezier. Zeker toen we ontdekte dat zijn vrouw patatten, eieren en een zeer pikantig sausje voor ons had klaargemaakt. Spijtig genoeg begon het te regenen en konden we niet lang met hun babbelen. De volgende rit werd door de regenval bemoeilijk en meerdere keren moesten we de taxi duwen. We geraakte toch aan de volgende bezienswaardigheid: de grootste grot van Bolivië.

Normaal moet je om de grot te betreden een helm dragen maar aangezien de parkwachter niet aanwezig was gingen we maar zonder. Iedereen pillamp op het hoofd ( behalve Hannes want die was de zijne vergeten) en daar gingen we het donker in. Alle drie waren we in het begin een klein beetje geïrriteerd door de gids die nogal euforisch was ( waarschijnlijk omdat hij voor de eerste keer alleen met toeristen op stap was) en om de 2min waarschuwde dat we ons hoofd niet mochten stoten. Deze irritatie verdween echter al snel toen we zagen hoe mooi het daar wel niet onder de grond was. Ook het feit dat het echt nog geen toeristische grot was en je dus moest kruipen, klauteren en nog meer kruipen vonden we best tof. Ook al ontdekte we alle drie snel dat speleologie niet ons sterkste kant is toch genoten we van deze ervaring. Op het diepste punt kwamen we aan een ondergronds meer waar, ongelooflijk maar waar, een soort vissen in leefde. Toen we terug boven kwamen restte er ons nog één bezienswaardigheid. Aan de ingang van het dorp zijn meerdere dino-voetafdrukken gevonden en die wouden we natuurlijk zien. Best raar om te beseffen dat die beesten daar ooit echt rondliepen zeker omdat sommige afdrukken echt gigantisch zijn.

Hierna begon de taxirit terug. Alles verliep vlot tot we aan de eerste rivier kwamen. Deze was door de regen gestegen en met de auto erdoor rijden leek nu onmogelijk. Wij ( de drie toeristen) kwamen op het briljante idee een dam te bouwen maar zagen uiteindelijk het nutteloze hiervan in. Erik verplaatste dan de volle twee stenen omdat hij dacht dat het water dan beter zou doorlopen maar ook dit bleek nutteloos. Toen kwam er een moto aangereden. Het koppel op de moto stapte af, stapte met de moto door de rivier ( waarbij de moto twee keer bijna wegstroomde) en begon aanwijzingen te geven aan Emerillio hoe hij aan de andere kant kon geraken. Wij dachten dat hij het niet ging doen maar Emerillio gaf volle gas en vloog door het water. Heel de motorkap zat onder water maar hij geraakte juist aan de overkant. Zo hadden we er weer een held bij: den Emerillio. Na nog een aantal kleinere riviertjes geraakte we terug in Cochabamba.

Een goeie nacht en dag rust later namen we de nachtbus richting Potosi. Deze busreis werd gekenmerkt door zeer weinig slaap, een kotsende Beth en vooral heel veel flauwe mopjes. Potosi is enkel bekend voor zijn mijnen. Vroeger zeer rijk aan zilver, nu worden er vooral andere mineralen naar boven gehaald. Je kan deze mijnen ook bezoeken en dat deden we dan ook. Eerst kregen we een overal, helm, hoofdlamp en stofdoekje aan. Vervolgens gingen we naar het mijnwerkersmarktje waar je cadeautjes kan kopen voor de mijnwerkers. Dit kan water, softdrink, bier, sterke drank ( 96 graden!!!!) cocabladeren, springstof, .....zijn. We kochten van alles wat en trokken dan richting de mijn. Onmiddellijk werd duidelijk dat dit geen gewone toeristische attractie is en dat de mijn nog steeds in werking is. De eerste schacht was direct donker, stoffig en overal zag je half ingestorte stutbalken. Toen we op handen en voeten verder moesten kruipen in een wel zeer stoffige gang werd het Dieter eventjes teveel. Hij wist een paar minuten niet of hij nog verder ging gaan. Ook Erik twijfelde eventjes maar uiteindelijk ging iedereen mee dieper de mijn in. De werkomstandigheden zijn echt onmenselijk. De meeste mijnwerkers werken voor zichzelf onder de vorm van een soort coöperatieve. Ze hebben dan ook geen stofmaskers ( te duur) en de algemene veiligheidssituatie in de mijn is abnormaal slecht. We waren hier allemaal dan ook zeer diep onder de indruk van. Het gaf ons ook een zeer dubbel gevoel om als toerist te gaan kijken naar hoe zij daar afzien. Maar langs de anders kant verdienden ze wat extra geld aan ons en waren ze zeer blij onze cadeautjes te ontvangen en hun verhaal te kunnen vertellen. Mijnwerkers zijn heel fiere mensen! Het einde van de tour was een demonstratie met dynamiet, De gids stak de lont aan en duwde de dynamiet dan ineens in Hannes zijn handen voor een foto met brandende lont. Ook Erik, Dieter en de rest van de groep moesten op de foto met de smeulende lont. Dan liep de gids weg met de dynamiet en smeet deze in een plas water. De knal die iets later volgde was nogal indrukwekkend en deed dan ook meerdere van ons redelijk hard verschieten. S´avonds praatte we nog wat na over de onmenselijke werkomstandigheden en kropen dan vroeg in ons bed.

De dag erna reisde we door naar Sucré, volgens de grondwet nog steeds de hoofdstad van Bolivië. We begonnen met een bezoek aan het geschiedenis-museum en geloof het of niet maar iedereen vond dit best interessant. Daarna slenterde wat door de stad en begon de spanning te stijgen. Jaja, he was de dag van de terugwedstrijd RSCA-HSV. Om 16u zaten we dan ook klaar met de laptop in een cafeetje met WiFi om de wedstrijd via sporza-radio te volgen. Manman, nog nooit zoveel spanning gehad door naar de radio te luisteren. Heel het café werd op tijd en stond bijeengeroepen en volgens Beth at Hannes meerdere malen bijna zijn laptop op. Toen we bij 4-2 ook nog eens door moesten gaan om de bus te halen was de spanning niet de houden. Hannes kon zijn ogen niet meer van zijn gsm houden. De hoop was zeer groot. Spijtig genoeg kregen we toen het bericht dat we uitgeschakeld waren. Teleurgesteld maar al bij al toch nog fier over de prestatie van Anderlecht begonnen we aan de busrit richting Uyuni.

Het dorpje Uyuni was onze laatste stop in Bolivië, maar het mooiste stukje natuur van het land lag nog voor ons: de zoutvlaktes van Uyuni. We boekte een driedaagse trip die we samen zouden ondernemen met Beth, Martijn en Sander ( een Hollander die we net hadden leren kennen). De avond voor vertrek gingen we braaf nog een paar pintjes drinken. Zo belandden we in een cafeetje waar de muren één grote 'Wall off Fame' waren. De barman had verschillende drank-spelletjes in de aanbieding en de winnaars kwamen op de muur te hangen. Jullie kunnen je wel inbeelden dat er zeer veel wilskracht nodig was om ons in te houden, anders hadden we de dag erna de tour zeker gemist... De Belgische eer zouden we een andere keer moeten verdedigen.

De dag erna stond onze chauffeur perfect op tijd aan ons hostel en konden we aan de tour beginnen. Eerste stop was een trein-kerkhof. Zoals de naam al zegt is dit een vlakte waar vervallen treinen 'geparkeerd' staan. Echt wel mooi en raar om te zien en natuurlijk konden de amateurfotografen onder ons zich volledig laten gaan met zoveel mogelijkheden. Daarna reden we door naar het laatste dorpje voor de zoutvlaktes. Hier kon je allerhande souvenirs kopen en lieten we onze onderhandelingstallenten nog eens de vrije loop. Hierna reden we dan door naar wat zeker één van de hoogtepunten van de reis zal blijven: de zoutvlaktes.

Volgens ons zijn de zoutvlaktes één van de mooiste stukken natuur ter wereld. Zover als je kan kijken een perfect witte ondergrond en daarboven een ongelooflijk mooie blauwe lucht. Het is echt redelijk onwerkelijk om hier met een jeep over te rijden. En wie dacht dat het trein-kerkhof al een paradijs voor amateurfotografen was werd helemaal zot van de mogelijkheden die er hier waren. Na ons te verbazen over de omgeving en ons te amuseren met de kodaks reden we verder naar onze eerste stop: een zouthotel: een Hotel volledig opgebouwd uit Zout. Spijtig genoeg staat het op de zoutvlakte en dit mag helemaal niet. Natuurliefhebbers als wij zijn konden we dit natuurlijk niet appreciëren en dus hielden we het bij een korte stop.

Hierna reden we door naar een eiland in de zoutvlakte. Dit is eigenlijk een verzameling rotsen die een heuvel vormen ( met ongelooflijk veel cactussen) die fel afsteekt tegen de blauw-witte omgeving. Na de heuvel te beklimmen was het tijd voor de lunch bereid door onze kokkin ( die tevens de vriendin was van onze chauffeur). Dan werd de Ipod terug ingeplugd en ging de tocht over de zoutvlaktes verder , natuurlijk met de nodige foto-pauzes. Uiteindelijk kwamen we aan een klein dorpje waar er ook een zouthostel was ( deze keer niet illegaal) en hier bleven we overnachten. Het was echt een prachtig hostel. Om de tijd te doden tot aan het avondeten besloten we een basketbalwedstrijd te spelen tegen de plaatselijke bevolking, Echt lachen en deze keer hebben we de Belgische eer wel goed verdedigd. Na 10-2 achter te staan wonnen we met 12-14. Enige probleem was de hoogte ( rond de 4000m) waardoor we na 2min lopen al bekaf waren. S´avonds genoten we weer van een lekkere maaltijd, speelden we nog wat met de kaarten en genoten we van een ongelooflijke sterrenhemel voor we in ons bed (uit zout gemaakt) gingen slapen.

De volgende ochtend vertrokken we vroeg om verschillende lagunen en ' stenen bossen' te bezoeken. De lagunen waren gewoon prachtig. Mooi blauw water, vulkanen in de achtergrond, drinkende lama´s en flamingo´s. Wat wil een mens nog meer? De rotsen waren ook best spectaculair en zeker Diet en Martijn konden zich volledig laten gaan met het boulderen. S´avonds belandden we in een hostelletje dat heel wat minder luxueus was dan het vorige. We sliepen in een kamer van 5 met 6 en de condense drupte s´nachts van het dak naar beneden (mmm, lekker).

De dag erna was weer vroeg opstaan om de geisers te kunnen zien en dan door te rijden naar een warmwaterbron. Ondanks dat we de echte zonsopgang juist miste was het zo zalig om in het warm water de zon verder te zien opkomen. En het water was echt warm! Je zat er gewoon in te zweten. Manman, dat was echt genieten. Dan ging de tocht verder naar de grens met Chili. Hier namen we afscheid van onze chauffeur en onze kokkin en namen we de bus verder. Nog maar pas in Chili of het viel ons al direct op hoe goed de wegen hier zijn, ze hebben hier zelfs vangrails. Dat waren we helemaal niet meer gewoon, Spijtig genoeg was het tweede wat ons opviel het prijsverschil, Chili is echt veel duurder dan Bolivië en het is dus gedaan met een T-bonesteak te kunnen eten voor 4 euro of een pintje voor 25 cent.

De eerste bestemming in Bolivië was San Pedro de Atacame, een klein maar heel toeristisch dorpje. Hier rustte we vooral uit, genoten van de zon, gingen zwemmen, slenterde door het dorpje, dronken wijn, ..... Toen we uitgenodigd werden om mee te BBQ met de eigenaars van ons Hostel en een paar vrienden konden we natuurlijk niet weigeren. Wat een goede keuze, het was waarschijnlijk één van de lekkerste BBQ uit ons leven. We besloten hier ook een astonomie-tour te doen. Hierbij ga je in de woestijn sterren observeren onder begeleiding van een astronoom. Wij dachten aan kleine verrekijkers, bleek daar een geheel arsenaal aan professionele telescopen te staan. Nog nooit hadden we zo goed naar de sterren kunnen kijken. Spijtig genoeg moesten we in San Pedro ook afscheid nemen van Beth en Martijn want zij moeten over 2 weken al terug naar België...

Wij daarentegen hebben nog een dikke maand en we reisden door naar La Serena, een stadje aan de Chileense kust. Onderweg zagen we een tankwagen volledig uitbranden na een accident. Hoe dit op een perfect rechte weg is kunnen gebeuren was ons een raadsel...Om te vieren dat wij nog langer van huis konden wegblijven dan Martijne en Beth besloten we een pintje te gaan drinken op het strand. Nog meer dorst kregen we toen we ontdekte dat we er Stella konden drinken op het strand met de ondergaande zon op de achtergrond. Na bijna 5 maanden voor Dieter en Hannes, en bijna 3 maanden voor Erik, smaakte de Stella ongelooflijk lekker en groeide de dorst naarmate we meer dronken...De dag erna namen we de bus richting Valparaiso. Ondanks de perfecte staat van de wegen ( zelfs België kan hier nog wat komen leren over de aanleg ervan) zaten we weer vast in de file door een ongeluk dat juist gebeurd was. Deze keer was er een vrachtwagen gekanteld op onze rijstrook. Uiteindelijk geraakte we toch in Valparaiso en daar zitten we nog steeds.....

Groeten vanuit Z-Amerika,

Dieter, Erik en Hannes

Foto´s: http://picasaweb.google.be/hadeumen/Bolivie?feat=directlink

Bij video´s kan je een filmpje zien van de Erik bij het Parapente.