Cliffhanger en Outback Luke

Na het begin komt er een vervolg.

We zijn nu 17 dagen weg en we zitten nog steeds in Venezuela. We zijn dus de voorbije zaterdag gaan klimmen in La Azulita. Met volle moed staan we om 6 uur buiten voor onze posada in Merida, zoals gewoonlijk staan we voor de Venezolanen te vroeg klaar, maar een half uur later komen ze er toch door. Het dorpje waar we naartoe gaan ligt aan de zuidelijke kant van Merida en zou dus op een uurtje rijden moeten liggen, maar blijkbaar is de weg een beetje te gevaarlijk en rijden we dus rondhet Andes gebergte en doen weer 3u30 over. Aangekomen in Azulita staanwe te popelen om te beginnen klimmen. Manolo, onze partner in crime, zal de eerste route voorklimmen enDiet zal deze dan naklimmen. Na een 10 tal meter klimmen voel ikhet al, den deze zit er al bijna door en we zijn nog maar aan de eerste route begonnen. Uiteindelijk doe ik op gans de dag 2 routes van 30 meter en voel ik mijn armen niet meer. Doordat Hannes blijkbaar te grote voeten heeft naar Zuid-Amerikaanse normen zijn er geen klimschoenen voor hem. En zonder ervaring en klimschoenen is er op deze rotsen niks te beginnen. Dus genoot hijvan de prachtige omgeving en speelde hij privé-fotograaf van mij.Na een rit van nog eens 4 uur in een Jeep die gemiddeld 60 km per uurrijd belanden we terug in Merida. Na een dagje rust in Merida ( met een bezoek aanhet toch wel teleurstellende musea van Archeologie en van Moderne kunst)vertrekken we richting Los Llanos, een natuur reservaat op zo n 8 uur rijden van Merida, en dit in een, hoe kan het anders, Jeep(specifieker: een Toyota Landcruiser). Ons bont(of is da met een d)gezelschap bestaat uit( en let nu goed op wantwe vertellen het maar 1 keer): Een Catalaans koppel, alle 2 afgestudeerd als biologen en werkend met water in de Spaanse kuststreek. Een Poolse schrijfster,Wanda van rond de 35 (schat ik), ze is hier om artikels te schrijven over vrouwen en sociale culturele toestanden in venezuela Op het einde van de trip warenwe haar zo beu datwe niet meer in haar richting konden kijken zonder te kokhalzen. En onze gids Tony Martin met bijhorende chauffeur Benjamin. Nu Tony, die een vrouw en 2 kinderen heeft, draagt de Venzolaanse gewoontes hoog in het vaandel. Deze bestaan uit het zoveel mogelijk vrouwen nemen en dit zonder te betalen. Aangezien ons Wanda ook niet vies is van een Venezolaanse krokodillenvanger was de link snel gelegd en zagen we de 2 zwijntjes al lekker flirten in de Jeep, wat ze de avonden later deden hebben we ons niet willen inbeelden.
Nu terug naar onze 4 daagse/3 overnachtingen trip naar Los Llanos:
We vertrokken dus met zen zeven richting los Llanos.Wevertrokken uitMerida(1200m hoorgte) over een pas van 3600m hoogte naar Barinas(200m hoogte) naar de vlaktes in Apura op70m hoogte ( waar Los Llanos gelegen is). Onderweg stopten weaan Lago Negro om op een hoogte van 3500 meter foto´s te trekken van dit meer en het prachtigge uitzicht.In Barinas stopten we even en liep onze gids Tony de straat over, wij hadden geen idee waarom.Nu Hannes en ik hadden reeds enkele keren nagedacht over onze medereizigers en waren tot nu blij dat er geen Duitsers bij waren ( want in tegenstelling tot europa is de kans klein om hollanders tegen te komen maar den Duits zit hier dan weer iets vaker). Nu jullie raden al wat er na 10 minuten komt aangestapt: een Duits koppel van tussen de 45 - 55. Onze Carl en zijn vrouw Christine waren naar hier gekomen om hun dochter te bezoeken, die (hoe kan het anders) hier een Venezolaans lief had opgescharreld (Die plaatselijkesport is toch geweldig.) Nu het koppel was reeds een week in Venezuela en hun vorige trip was niet echt in de smaak gevallen. Ze hoopte dusmet deze trip alles recht te zetten, wat volgens mij gelukt is.We warenna 3 dagen wel uitgekeken op dit koppel, temeer omdat Carl geen intonatie in zijn stem kan leggen en Christine enkel het duits machtig is,maar aangezien ikzonder sigarettendreigde te vallenen zij verstokte rokers zijn kon ik ze beter te vriend houden. Wat me ook gelukt is.
Weer terug naar de trip:
Na nog eens 4à 5 uur, nu met zen 9en dus eenpak krapper, komen we aan in Los Llanos. Specifieker in het kamp van onze gidsTony. Dit kamp bestond uit 1 keuken met eetzaal, 3 hutjes met elk 6 hangmatten en zonder ruiten, een toilet met een douche erin en een koppel verfpotten met Olie als verlichting. Nu ikmoet niet overdrijvener was verlichting en aangezien hetdaar overdag tegen de 40 graden is was het water niet echt koud. Voor rerest is het kamp eigenlijk een boerderij van Venezolaanse Cowboys metalle bijhorende dieren( koeien, paarden, kippem, varkens, ...)Na het avondeten gaan we nog even gezellig rond het vuur zitten en zetten we enkele glazen rum aan de lippen. Na enkele uren kropen we voldaan onze hangmatten in en gingen we een relatief onrustige nacht in, maar het beetje alcohol dat we binnen namen heeft ons wel in slaap gekregen.

De volgende morgend staan we op enna een goed ontbijt vertrekken we op onze eerste jeepsafari. Met zen vijven op het dak van de jeep en maar kijken naar de vogeltjes, kaaimannen, leguana´s, en ga zo maar door. Na 3 uur rijden en een kont dat reeds een beetje pijn doet stoppen we aan een rivier. Tony heeft weer zin om iets te vangen. Dit keer geen vrouw, in de plaat daarvan haalt hij de vishaken boven en kunnen we beginnen vissen op Piranhas. We slagen er wonder wel in en krijgen elk enkele vissen aan onze haak. Als je ze uit het water haalt moet je ze ook doodslagen en dit gaat niet van een leien dakje, na enkele kloppen en krakende botten bewogen ze nog steeds waarnawe de kennis van Tony erbij haalde en hij met 1 krachtige mokersslag hun lot bezegelde. Na dit avontuurtje terug naar het kamp, een middagmaal en een siësta laterzitten we terug op de jeep en dit maal richting bootje. We gaan in de rimboe een beetje bootje varen en foto´s nemen. Hier komen we zoals gewoonlijk veel vogels enkaaimannen maar ook schilpadden , dolfijnen en andere waterdieren tegen. Hier is het weer tijd aan onze Tony om zijn vang capaciteiten te tonen. Spijtig genoeg slaagt hij er niet in om een schilpad te vangen. Maar omdat hij zijn leven riskeerde om deze dieren te vangen kreeg hij toch alle respect. Terug naar het kamp en dit met twee op de jeep tegen een snelheid van 100 km/u.Wij vonden het allesinds kicken. Na het avondmaal, bestaande uit de zelf gevangen piranhas), nog even iets gedronken ( deze keer net iets meer) en terug die verdomde hangmatten in. Dit maal geen rusteloze nacht maar lekker geslapen bij zwoele temperaturen.
Op dag3 in de morgend gaan paardrijden in de vlaktes. Hannes en ik lijken wel natuurtalenten. Als enige van de groep steken we er met kop en schouders boven uit. Galop, draaien keren niets is te moeilijk voor ons. Wanneer we een rivier moeten oversteken zal het water volgens Tony tot aan onze benen komen. Maar wanneer Hannes als eerste zijn paard het water in stuurt merkt hij al snel dat hij tot aan zijn schouders in het water komt ( waar natuurlijk ook weer die vleesetende visjes in rondzwemmen). Maar als echt Lucky Luke´s is dit voor ons natuurlijk ook geen probleem. Na een uur en een half in deze hitte zit ons tochtje erop. Onze goede vriend Tony heeft blijkbaar een beetje last van een kater en laat al uitschijnen dat hij 'ziek' is. De namiddag brengt nog een jeepsafari op zoek naar anacondas. Buiten enkele sporen komen we ze spijtig genoeg niet tegen en keren we , met nog een hoop kaaimannen en vogels op foto, terug maar hetkamp. Aangezien Tony zijn kater niet meer te houden is zal het een zeer rustige avond worden en blijven we nog even wakker tot we rond23u in bed kruipen met de gdachte dat Los Llanos, naast het hoge ' in de gloria' gehalte van onze groep, ook fantastisch was door zijn ongelooflijke natuur en ontelbare diersoorten.
De volgende dag is inpakken en wegwezen. Wij worden afgezet aan de bushalte in Barinas en de Spanjaarden aan het vliegveld, zij keren terug naar Caracas en zijn zaterdag terug thuis. Wij de bus op richting Coro waar we deze morgend zijn aangekomen.
Wat er met Wanda en Tony gebeurd is weten we niet. En zou den duits , zoals we ze op het einde noemde, het aankunnen om zijn úbermensch gemengeld te zien met de Venezolaanse genen? Het vervolg zal voor ons een raadsel blijven. Het enige watwe weten is dat Wanda ook naar Colombia komt enwe hopen haar daar niet tegen te komen.

Tot de volgende

T´begin

Hier een relaas van onze onze eerst 9 dagen.
Na een eerste beproeving van 13 uur zonder een sigaret te roken komen we aan in Caracas. Een luchthaven waar ze blijkbaar hun tijd nodig hebben om onze bagage op de bagageband te krijgen. Wijle vol goeie moed de luchthaven uit en op weg naar Caracas centrum. Dit natuurlijk niet op de aangewezen manier maar met een niet geregistreerde taxi chauffeur, die ons wel zonder veel problemen aan ons hotel afgezet heeft. Alhoewel in Caracas hebben ze de gewoonte om een autostrade van 3 rijstroken helemaal te benutten tot autostrade van 5 rijstroken.
Over naar Caracas zelf. Na een eerste keer in de metro te staan zijn we al helemaal de kluts kwijt. Naar waar is het centrum in zo n miljoenen stad, wat is het tarief van een rit, is dit wel een stadsmetro? Op eens duikt er een zekere Joce op (zijn naam zijn we pas enkele uren later te weten gekomen), hij wilt ons gidsen in Caracas, na even aarzelen neemt hij ons mee in deze groot stad en leren we een beetje over de geschiedenis van deze stad ( Parlement,geboortehuis Bolivar,Kathedraal, enz bezocht...). Na een dag lang wandelen vallen we in slaap en kijken we uit wat de volgende dagen ons zal brengen. Joce staat de volgende morgend weer paraat om ons op te pikken en het natuurpark El Avile in te trekken. Na 10 min stappen zijn we zijn gezaag zo beu dat we hem liever kwijt dan rijk zijn maar aangezien wij ergens in een gevaarlijke buitenwijk van Caracas zitten is er geen optie om ons uit de voeten te maken. Park El Avile ligt aan de zijkant Caracas en is te bereiken met jeeps en via de kabelbaan. Wij opteren voor de jeeps aangezien deze een hele boel goedkoper zijn. Achteraf blijkt dat we op de hoek van de gevaarlijkste favelas van Caracas staan, maar bon wat niet weet niet deert. Na even wachten stopt er een Jeepmet daarineen VenezolaanseIndier (Harry, 30 jaarhier) met Engelse, griekse, spaans, duitse (laten we zeggen wereldwijde) roots. Hij bied ons een lift aan tot boven (zo n 1000m) waar de 4x4 gans de weg moest aanstaan. Hij was ook een avontuurlijke reiziger maar heeft nu 2 kinderen en een Venezolaanse vrouw. Hij wilt ons onderdak geven voor enkele dagen en woont op deze berg. Schitterend, wij vlug onze tickets naar Merida gaan verplaatsen en 4 nachten bij hem geslapen. Alle jeep liefhebbers zullen jaloers zijn want dit was een ongelofelijke ervaring. Op en neer op deze berg is echt 4x4 rijden. Harry´s huizen in het natuurpark waren ongeloofelijk. De ligging was prachtig ende huizen waren luxueeus ingericht ( jaja, big-screen TV en WII). Met Harry en de familie de privé- school van de kinderen bezocht en daar high-school voetbal gekeken ( scouten voor RSCA hé), de dag erna naar de zee gereden ( 4u op, 4u af en wat een hitte!!!),en de laatste dag met zijn oudste zoon(13 jaar) een canyoning in het natuurpark gedaan. Best een interessante ervaring om in Venezuela nen 13 jarige te volgen zonder materiaal en niet te weten waar het eindigt.Na deze ongelofelijke dagen worden we maandag avond op de bus naar merida gezet. Volgens de boeken een rit van 13uur in een frigo of een diepvriezer, (Izza tipje:neem eendekentje mee, den airco staat hier op -4C) maar in werkelijkheid een rit van 16 uur waar de chauffeur u rustig een uurtje laat wachten omdat hij honger heeft. Eindelijk aangekomen in Merida opzoek gegaan naar onze eerste echte posada.(Niet echt een hotel en ook niet echt een motel, een kleine hacienda met maximum 10 kamers . Merida is een heel pak rustiger dan Caracas maar de Zuid Amerikaanse drukte zijn we nog steeds niet gewoon. Overmorgen gaan we aan dagje klimmem en dan gaan we naar de Los Llianos, een natuur gebied naast de bergen met veel beestjes zowel op het water onder het water als op het land.
Waarschijlijk sorry voor de vele schrijf of typfouten da toetsenbord staat hier in qwerty enons nederlands is al aan het vervagen( Waar hebben we dit nog gehoord :-) )

PS: nog even geduld voor de foto´s. We zijn beiden onskabeltje vergeten om die op de pc te kunnen zetten:-)